คืนพิรุณพร่ำรัก

คืนพิรุณพร่ำรัก

คำโปรย

ต่อให้หัวใจรักมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็สู่เงินทองและอำนาจไม่ได้จริงหรือ

ทว่า การกลับมาเจอกันครานี้ เขาจะยอมเป็นคนเห็นแก่ตัวและตัวร้ายเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา

สปอย

เหรินเจียมองจัสมินด้วยสายตาผิดหวังแกมเสียใจก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาที่เด็กหญิงตัวน้อยวัยสี่ขวบที่กำลังยืนมองมาที่ชายหนุ่มด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ ซึ่งกำลังจับมือผู้เป็นมารดาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

               เขาไม่คิดเลยว่าตลอดเวลาที่ห่างหายกันไปเธอจะมีครอบครัวใหม่ ทั้งที่เมื่อสามปีก่อนสาวเจ้ายังมาปรากฏตัวให้เขาเห็นด้วยการไปรับปากโลแกนเพื่อจะช่วยแลกกับการที่โลแกนจะช่วยให้เขาหายไปจากชีวิตของเธอ กับเวลาห้าปีก่อนที่ผ่านมาเธอกับเขาเลิกรากันไปด้วยความไม่เข้าใจ กระทั่งไปรู้ว่าเป็นเพราะพี่ชายของตนไปกดดันจัสมินจนหญิงสาวต้องมาบอกเลิกกันแบบนั้น แต่ใช่ว่าเขาจะยอมให้เรื่องไปแล้วกันไปเสียเมื่อไร กว่าสองปีที่เขาออกตามหาเธอเพื่อจะปรับความเข้าใจแต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะหนีเขาไปอีกกับข่าวล่าสุดที่ได้ยินว่าเธอเข้าโรงพยาบาลในวันเดียวกับที่จะพานิรดาไปที่สุสานของหลานสาวอย่างหลิงหลิง

               แต่ไม่คิดเลยว่าสามปีต่อมาจะเจอกับเธอและบุตรสาวตัวน้อย

               ผู้หญิงตรงหน้าทำให้เขาหวนกลับไปในวันที่ได้เจอกันครั้งแรก ผู้หญิงที่ทำให้เขาตกหลุมรักได้อย่างไม่รู้ตัวกับความหวาดระแวงที่ฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่นั้นท่ามกลางสายฝน

               ท้องฟ้ายามราตรีที่เงียบสงบถูกปกคลุมไปด้วยหยาดฝนที่กระหน่ำตกลงมาจากผืนฟ้ากว้างอย่างไม่คิดจะหยุดให้หญิงสาวที่กำลังวิ่งหาที่หลบฝนตัวเปียกน้อยลง ดวงตาหวานคอยสอดส่ายหาที่หลบไปพลางวิ่งไปพลาง กระทั่งเจอกับหลังคาผ้าใบที่ยื่นออกมาจากหน้าร้านขายของที่ปิดไปแล้ว เท้าเล็กเร่งวิ่งไปทันทีเพื่อหวังจะหลบฝนก่อน

               ทว่า ทันทีที่หญิงสาววิ่งเข้ามาหลบฝนใต้หลังคาผ้าใบก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่ออีกฝั่งของซอยถนนมีชายร่างสูงดูสมาร์ตวิ่งเข้ามาหลบฝนพอดิบพอดี เธอหันไปมองเขาที่หันมามองเช่นเดียวกัน มือเรียวเล็กที่ยกขึ้นหวังจัดปัดน้ำฝนออกจากใบหน้าและผมชะงักค้าง

               ‘ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แค่จะหลบฝน’

               เหรินเจียเอื้อนเอ่ยออกไปท่ามกลางเสียงฝนที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นสาวน้อยตรงหน้ามองมาด้วยสายตาไม่ไว้ใจแกมตกใจเล็ก พลันรอยยิ้มมุมปากยกขึ้นน้อยๆ ด้วยความขบขันอย่างเอ็นดูสาวเจ้าที่ยังคงยกมือค้างกลางอากาศ

               ‘ไม่เมื่อยเหรอ’

               เสียงเข้มละมุนเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางยกนิ้วชี้ขึ้นไปในทิศทางที่มือเรียวเล็กยังคงยกค้างเอาไว้ ดวงตาหวานกลอกตามเรียวนิ้วยาวของชายหนุ่มก่อนจะรีบลดแขนลงเมื่อเริ่มรู้สึกตัว พลางขยับออกห่างจนเกือบจะออกเขตหลังคาผ้าใบเมื่อสัมผัสได้ถึงละอองฝนจึงขยับกลับเข้ามา เป็นเหตุให้คนข้างๆ หลุดหัวเราะด้วยความเอ็นดู

               ‘คุณหัวเราะอะไรคะ’

               ‘ตลกคุณ’

               ‘ตลกฉัน?’

               จัสมินยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วหันเข้าหาตัวเองเลิกคิ้วน้อยๆ มองไปที่ชายหนุ่มเชิงถาม และคำตอบที่ได้มาทำให้หญิงสาวทั้งเก้อเขินทั้งไม่สบอารมณ์น้อยๆ กับคำพูดของเขา

               ‘อือ กลัวเป็นลูกหมาไปได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นลูกหมาเปียกฝน’ เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะมองสาวเจ้า

               ‘ซอยเปลี่ยว มืดก็มืดนะคะ วิ่งมาเจอคุณใครบ้างที่จะไม่กลัว’ เธอวาดมือไปตามซอยประกอบให้เขาได้รู้

               ‘ผมเหรินเจีย’ เขายิ้มแล้วเอ่ยชื่อของตัวเองและตั้งใจที่จะไม่พูดถึงนามสกุล

               เพราะน้อยนักที่ฮ่องกงจะมีครอบครัวใช้สกุลของเขา หากพูดออกไปก็คงได้รู้กันพอดีว่าเขานั้นเป็นใคร ที่นี่ตระกูลลีมีอำนาจและเป็นที่รู้จักไปทั่วเกาะ แน่นอนว่าคนธรรมดาทั่วไปก็รู้จักกับเขาในฐานะคนตระกูลลีและเจ้าของเพนท์เฮ้าส์สุดหรูชื่อดังอย่างมิราเคิลใจกลางเกาะฮ่องกงในเขตเซ็นทรัล ย่านคนรวยและนักธุรกิจที่มักจะอาศัยอยู่เพื่อความสะดวกสบาย

               ‘คุณไม่ต้องบอกชื่อหรอกค่ะ ถ้าคุณเป็นคนไม่ดี ต่อให้บอกชื่อ ชื่อก็ปลอมอยู่ดี’ เธอตอบกลับอย่างมีมารยาทแต่ยังคงมีท่าทีตั้งท่าปฏิเสธที่จะทำความรู้จักกับชายหนุ่ม

               ‘ผมเริ่มจะชอบคุณแล้วสิครับ’ เหรินเจียยกยิ้มละมุนชวนหวั่นไหวให้กับหญิงสาวที่เริ่มจะดึงความสนใจของเขาได้เป็นอย่างดี

               สายตาคมยังคงจับจ้องวงหน้าสวยหวานอย่างแอบสำรวจไปกับจมูกนิดปากหน่อย ดวงตากลมโตน่ารัก ขนตายาวงอนอย่างพอดี จมูกโด่งเป็นสันสวยรับเข้ากับวงหน้าหวานของสาวเจ้า พลันอาการประหลาดก็ก่อเกิดขึ้นที่ก้อนเนื้อข้างในด้านซ้ายของหน้าอกแกร่ง แต่แล้วก็ต้องยิ้มหัวเราะออกมาเมื่อเธอขยับปากพ่นคำด่าออกมาก่อนจะก้าวเท้าออกแรงวิ่งไปท่ามกลางสายในที่โปรยปรายลงมาอยู่ร่ำๆ

               น่ารักและน่าสนใจ…

               ‘ไอ้โรคจิต!’

               “แปลกดีนะที่ฉันลืมเธอไม่ได้ถึงห้าปี แต่เธอกลับลืมฉันแล้วไปมีครอบครัว ตลกดี” เขาแค่นหัวเราะออกมาน้อยๆ กับความน่าสมเพชของตัวเอง

               “ขอโทษนะคะคุณเล็ก...คุณเหรินเจีย เรื่องของเราจบกันไปแล้ว” จัสมินกล่าวขอโทษเสียงอ่อนพลางดึงมือบุตรสาวตัวน้อยให้หลบอยู่ด้านหลังของตัวเอง

               “นั่นมันเธอที่จบ แต่ฉันไม่ได้จบไปด้วย” เขาสวนกลับเสียงแข็งกร้าวจนเด็กหญิงตัวน้อยตกใจขยับเท้าหลบอยู่หลังมารดาทันที

               “แต่เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ค่ะคุณเหรินเจีย ขอร้องนะคะ ปล่อยพวกเราไปเถอะค่ะ” จัสมินที่เคยกล้าหาญยามที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา กลับเกิดความกลัวเมื่อในสถานการณ์ตอนนี้มีบุตรสาวตัวน้อยอยู่ด้วย

               ความกลัวบางอย่างที่เธอไม่อยากให้ใครรู้มากไปกว่านี้

               “ถ้าเป็นเพราะพี่ใหญ่ เรื่องมันผ่านมานานแล้วและตอนนี้ฉันมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจเอง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

               “แต่ฉันมีลูกแล้วนะคะคุณเหรินเจีย มันเป็นไปไม่ได้แล้ว” จัสมินตัดสินใจพูดออกไปเพื่อให้เหรินเจียได้สติ

               “...ฉัน” เหมือนชายหนุ่มจะได้สติ ชำเลืองสายตามองเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้งที่โผล่ใบหน้าออกมาเล็กน้อยมองที่เขา

               “ขอร้องนะคะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ อย่างน้อยคุณก็น่าจะสงสารเด็กที่กำลังกลัว ขอร้องนะคะ” เธอยังคงเว้าวอนขอร้องอีกฝ่ายพลางเบนสายตามองไปรอบๆ ที่มีคนของเขาล้อมเอาไว้ตามคำสั่ง

               “ก่อนที่เธอจะไป ฉันถามเธอได้ไหม...แค่คำถามเดียว” เขาเอื้อนเอ่ยออกไปอย่างหมดแรงและหมดหวังด้วยความเจ็บปวดถึงที่สุด

               “ได้สิคะ ฉันจะตอบตามความจริง” จัสมินมองหน้าเหรินเจียอย่างไม่คิดหลบสายตาเพื่อแสดงความจริงใจเป็นครั้งสุดท้ายกับการจะได้เจอกันอีก

               “ตลอดเวลาที่เราคบกัน...เธอเคยรักฉันบางหรือเปล่า”

               “รักสิคะ รักมากไม่ต่างกับคุณ แต่ฉันเองก็รู้ตัวว่ามันเป็นไปไม่ได้”

แล้วพบกันเร็วๆ นี้

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. ๒๕๕๘

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ทุกกรณี เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์อย่างเป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น

หากพบเห็นผู้ที่สแกนหนังสือ หรือคัดลอกเนื้อหาจะทำการดำเนินคดีเท่านั้น ไม่มีพูดคุยไกล่เกลี่ยใดๆ ทั้งสิ้นนะคะ

**สุดท้ายนี้ หากนักอ่านท่านใดไม่ชอบแนวนี้ สามารถเลื่อนผ่านไปได้นะค่า**